Karamanlıları övmek amacıyla yazılmış destanî bir metinde de olsa, Şikârî devrin değiştiğini ve güç dengesinin Osmanlılar lehine çok bozulduğu gerçeğini yok sayamamıştır. Şikârî’nin kurgusunda, Germiyanoğlu, Karamanoğlu’nun himayesinde olan I. Murad’a saldırmakla kalmamış, Batı Anadolu beyliklerini organize ederek doğrudan Karamanoğlu’na da asi olmuştur. Metinde, I. Murad’ın kızını Karamanoğlu Alâeddin’e vermesi bir dönüm noktası olarak geçtiğine göre, Germiyanoğlu’nun bu hurucunun da teknik olarak 1382-1383 yıllarında olması gerekir. Söylemeye pek gerek yok ama böyle bir kurguyu başka hiçbir eserde görmüyoruz. Bilâkis, Germiyanoğlu Süleyman Bey’in, kendi kızını Murad’ın oğlu Bayezid’e vermesi hatta bu vesileyle Germiyan ve Osmanlı ülkelerinin birleşmeye doğru gitmeleri söz konusudur… Aslında, Osmanlı kroniklerinin aksine, Şikârî’de söz konusu edilen olaylar için, doğru veya yanlış, herhangi bir tarih verilmez. Bu belki de bilinçli bir ihmâl veya tercihtir çünkü Şikârî’nin önceliği geçmişteki olayların ne zaman cereyan ettikleri yolunda okurlarına bir fikir vermekten çok, o olayları çeşitli entrikalar, ihanetler, cömertlikler, kahramanlıklarla süslemek ve özellikle savaş sahnelerini destanlaştırarak anlatmaktır. Kısacası, döneminde bile “tarih” olarak yazılmamış bir metinle karşı karşıya olmamız ihtimali hiç de az değildir. Öte yandan, metnin kaleme alındığı dönemde Şikârî’ye hamilik yapacak bir Karamanlı hanedanı kalmadığı için onun Karamanlıları öven bu metni kaleme alış nedenleri ve tabii ki böyle bir metnin nasıl bir ihtiyaca cevap verdiği ve kimler tarafından okunduğu gibi hususlar bizim için karanlıkta kalmaktadır.