1 Kasım seçiminin öneminin Türkiye ile sınırlı olmadığını Türkiye dışına çıkınca daha iyi anlıyor insan. 5. ATCOSS (Arab-Turkish Congress of Social Science) toplantısı için Fas’ın Marakeş şehrindeyiz. Toplantıya Arap dünyasının yanı sıra Balkanlar’dan, Hollanda’dan, Türki Cumhuriyetler’den de katılım var. Ortak duygu bir faleketin millet iradesiyle savuşturulduğu şeklinde.
Arap sokağının bu felaketi Türkiye ile sınırlı görmediğini de kaydedelim.
Arap Baharı, Mısır’da darbe ile, Suriye’de iç savaş ile, Tunus’ta Nahda’nın etkisizleştirilmeye çalışılması ile akim kaldı. Arap dünyasında şiddeti dışlayan ve toplumsal karşılığı olan en güçlü hareket İhvan. Hala da öyle. Ancak Mısır’da bütün mal varlığı müsadere edildikten, liderleri ve üyeleri hapse atıldıktan sonra yeni bir sürece girildi.
Suriye ise Türkiye’nin de içine çekilmeye çalışıldığı bir felaket laboratuvarına dönüştürüldü. DAEŞ’inden PYD’sine kadar üretilmiş örgütler üzerinden İran ve Rusya’nın yürüttüğü savaşla Suriye muhalefeti boğuldu ve isyan bir iç savaşa, oradan da Türkiye’yi zayıflatmanın enstrümanına dönüştürüldü.
Türkiye Arap Baharı’na ilham veren ülkeydi. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın 2009’da Davos’taki one minute’i Arap sokağını coşturmuştu. Yüzü Batı’ya dönük, halkı Müslüman, seküler rejimin baskılarını geriletmeyi başarmış, yöneticileri dindar bir demokrasiydi Türkiye. Üstelik İsrail’in yüzüne “siz öldürmeyi iyi bilirsiniz” diyebilecek kadar cesur, Mısır’a “laiklikten korkmayın” diyebilecek kadar kompleksiz, tüm mazlum coğrafyalara elini uzatabilecek kadar gönlü zengin ve tüm Müslüman ülkelerin birlik içinde olduğu bir yeni dünya düzeni hayal edebilecek kadar idealist bir lideri vardı.