Bir ay önce Ankara’da bizi vuran, Cuma akşamı Paris’te tüm Avrupa’yı vuran DAEŞ’i, Suriye’de iş savaşa davetiye çıkartan “müdahalesizlik” var etti. Her şey gözümüzün önünde cereyan etti. Kırmızı çizgiler bir bir aşıldı. Daha ortalıkta ne isyan ne de Esed’in katliamları varken Suriye’yi tehdit eden ABD, Esed kendi halkını katletmeye başladıktan sonra tedricen geri çekildi. İran’la yürüttüğü nükleer müzakereler ve konsantrasyonunun başka alanlara kayması dolayısıyla zaman içinde muhalefeti yalnızlığa terk etti. PYD ve DAEŞ bu ortamda peyda oldu.
Şimdi ağlamanın kime ne faydası var demek değil amacım. Lakin Türkiye’yi Suriye konusundaki ısrarcı tavrından dolayı yalnızlığa mahkum etmeye çalışanlar bugün, Türkiye’nin üç yıldır anlatmaya çalıştığı noktaya gelmişlerse bir durup düşünmek lazım.
Değer miydi? Beş milyondan fazla Suriyeli’yi yersiz yurtsuz bırakmaya, mülteci olarak yollarda ölüme terk etmeye, yüzbinlercesinin savaşta can vermesine, onbinlerce çocuğu yetim koymaya, geleceksiz bırakmaya değer miydi?
Türkiye’nin ev sahipliğinde toplanan G20 liderleri Paris’teki katliamı kınarken ve bunun için derhal alınması gereken önlemleri masaya yatırırken bu muhasebeyi de yapıyorlar mı?
Önce can sonra Suriye mi diyorlar yoksa?
Maalesef öyle; lakin kendi canları yanarken Suriye’deki canlar için radikal ve kalıcı olabilecek adımları biran evvel atmazlarsa daha çok can yanacak. Ve öyle görülüyor ki bombalar sadece Bağdat’ta, Halep’te, Beyrut’ta, insan hayatının değersiz sayıldığı savaş coğrafyalarında değil Avrupa başkentlerinde de patlayacak?