Tıpkı insani yardımlar gibi ateşkes anlaşmaları da krizi hafifletmeye ve dolayısıyla Suriye’deki dramın zamana ve daha geniş bir alana yayılmasına yaradı.
Sığınmacılara açık kapı politikası uygulayan Türkiye, istemeden de olsa Suriye’deki dramın uluslararası güçler nezdinde katlanılır bulunmasına hizmet etti. Esed’in zulmünden kaçıp Türkiye’ye, Lübnan’a, Ürdün’e sığınan halk için başka çıkar yol kalmamıştı. Fakat bu durum, hem savaşın uzamasına hem de Suriye’nin parçalanmasına giden yolda demografik hesaplar yapan güçlerin işine geldi.
Savaşların ne kadar süreceğini ve ne zaman sona ereceğini belirleyen şey, “Yeterince silahın satıldığına ve yeterince insanın öldüğüne kanaat getirilmesidir” denir. Bu acımasız denklemde “yeterince”yi belirleyen kriter ise krizin maliyetinin uluslararası düzen tarafından taşınılamayacak boyutlara ulaşmasıdır. Vekalet savaşının taraflarını masaya oturtan faktör, Suriyelilerin derdiyle dertlenmek değildir yani. Büyük başların, çıkarlarını maksimize edebildikleri ve sınırlarını test edebildikleri bir vasatta kurulur ancak masa.
Suriye’de bu noktaya gelindi mi?
***
Önce şunu sormak durumundayız; Irak’ta b