“Mavi kelebek nereye konarsa biz orayı acı içinde kazıyorduk” diye başlayan cümlenin sahibi benim yaşımdaki bir Boşnak’tan başkası değildi.
“Üst üste kapanmış cesetleri, paramparça olmuş vücutları gördükçe hınç ve öfkemizi kabartırken intikam duygumuzu törpülemeye çalıştığımız nicedir” diye devam eden cümleyi kuran da…
“Kamyonete zorla bindirilirken, anne merak etme her şey güzel olacak, diyerek yüzüme bakan oğlumu Srebrenitsa’da doğurdum orada kaybettim” diyen anne ise binlerce Boşnak anneden sadece bir tanesi.
“Bugün kurbanlardan şu kadarını daha toprağa veriyoruz” diye başlayan protokol konuşmalarını dinleyerek…
Poçatari Şehitliği’ndeki defin ve anma töreni daha bitmeden, yakın köylerdeki Sırpların onlar açısından 11 Temmuz’un “onursuz” anısına domuz çevirmelerini görerek…
İnsanlığın bittiği, Birleşmiş Milletlerin (BM) bir kez daha iflas ettiği, Batı’nın onursuzluğunun tescil edildiği Srebrenitsa soy kırımının 22’nci yılına geldik..!