Delikanlıya üzülüyorum. Çırpınıyor çünkü. Kendileri gibi düşünmeyen herkese "cahil" gözüyle bakan ve halkı toptancı ifadelerle aşağılayan arkadaşlarına kan ter içinde karşı çıkıyor. "Tanımıyorsunuz o insanları" diyor, bir şeyler anlatmaya çalışıyor. Hemen yanı başımdaki masada oturuyorlar ve çok yüksek sesle tartışıyorlar. Kulak misafiri olmamak imkânsız. Bende de bir saflık var. İçimden "yahu bitmemiş miydi bu patırtı?" diye geçiriyorum. Sonra aklıma son zamanlarda sosyal medyada iyiden iyiye dolaşıma giren "Anadolu çomarı" lafını hatırlıyorum. Vee... İşte tam o sırada... Aralarından biri "şşşştt!" diye uyarıyor. "Yavaş lan oğlum, yan masada çomar severlerden biri oturuyor!" Yaşını başını almanın bazen can sıkan ama son tahlilde güzel bir sükûneti var tabii. İşitmemiş gibi yapıyorum.