Siyasete ara verip bugün yine "insan"dan konuşalım... Modern insanın kendi kendine inşa ettiği, sonra da mızıldanarak yakındığı mahkûmiyetlerinden söz açalım... Geçen gün bir tanıdığım şöyle dedi: "Sık sık hayat tarzlarımıza tutuklu kalmamızdan söz ediyorsun ama arkadaşlıklarımız konusuna hiç dokunmuyorsun! Halbuki işin püf noktası orası!" Haklıydı. Zihninden geçenleri biraz daha açmasını istedim. Devam etti: "Günümüz insanı yalnızlıktan korkuyor; sırf arkadaşsız kalmamak için berbat ilişkilere boyun eğiyor, bir gram şeker için tonla keçiboynuzu yemeyi andıran arkadaşlıklar, durmadan birbirini besleyen dedikodular ve ister istemez oluşan mahalle baskısı vesaire..." *** Aslında bu sözlere eklenecek şey yok! Derdi apaçık ortaya seriyor. Çevremde sırf arkadaşları yüzünden kendi hayrına olacak değişimlere kapıları kapatan o kadar çok insan var ki! "Bardağı bomboş yaşayan dostlarına hadi şu bardağı dolduralım" diyemiyorlar. Yere çivilenmiş gibiler. Ne kalpleri ne ayakları kıpırdayabiliyor. Oysa onları oraya bağlayan çiviler falan değil, bildiğimiz "arkadaşlık ortamı" denen şey. Endişe çağındayız; "Uyuz gibi yayılan şüpheler" çağında... İnançsız, huysuz, huzursuz arkadaşların endişe mikrobunu yaymaktan nasıl haz aldıklarını bilmiyor muyuz sanki!