Geçen gece gazi ilçelerimizden Çengelköy'de oturmuş sohbet ediyoruz.
Fetocu robotlara ve her türden fırsatçı çakala karşı "biz buradayız, burada olacağız" mesajı veren korna ve egzoz patırtıları arasında bir esnaf kulağıma eğilip diyor ki...
"Bak kardeşim ben partili biri falan değilim, anlamam. Ak Parti'nin de bunca yıldır ekmeğini, suyunu yemiş değilim. Ama liderimi bulmuşum. Tayyip Erdoğan'ı kimseye kaptırmam. Artık çocuklarımın da eli ekmek tutuyor, şükür. Yani gerekirse canımı veririm."
***
Sonra öğreniyorum.
Yaşı altmışlara yaklaşmış bu esnaf dostumuz 15 Temmuz gecesi Erdoğan'ın cep telefonundan "biz ölümüne, ölümüne..." açıklamasıyla dışarı fırlamış ve bir nevi mermilere kafa atmış...
Abartmıyorum.
Arkadaşları efsane gibi anlatıyor. Bunu da sırf karşısındaki askerlere yanlış yapıyorsunuz diyebilmek için yapmış. Bu kadar yalın!
Boğaz köprüsünden itibaren darbeci çeteleri temizleyerek gelen Özel Harekâtçıların nihayet imdatlarına yetiştiği şafak vaktine kadar da evine girmemiş.
Yanı başında şehit düşmüş gençler. Kilisenin tepesine çıkartılmış bir sniper epey zorlamış onları.
***
Ben sohbetten bir ara kopuyorum.
Çünkü o laf zihnimde çınlamayı sürdürüyor.
"Liderimi bulmuşum." Düşünüyorum da...
Sol /liberal söylem yıllar boyu nasıl zihnimizi yıkamaya çalıştı.
Liberal medya ve sosyal demokratlar yıllarca "günümüzde demokrat olmak liderlik üzerine kurulu siyasetleri terk etmektir" anlamına gelen zırvalarla bizleri az oyalamadı.
Bir üniversite panelinde "lider olmadan siyasetle kitleler el sıkışamaz; o el somutlaşmalıdır ve bunu ancak liderler becerir" deyince, kendine liberal havalar veren ön sıralardaki akademisyenlerin nasıl istihzayla baktıklarını hiç unutmam.
CHP'li bir siyasetçi de televizyon televizyon gezip "artık liderlik çağı geçti, projeler ve ekipler çağı başladı" deyip duruyordu, onu da hatırlarım hep.