"Her zamanki yaşamımızı sürdürüyoruz...
Sabahları çalışıyorum. Sonra hemen hemen her gün sizinle görüşüp sohbet ediyoruz. Akşam yemeğini birlikte yiyoruz.
Ardından size biraz kitap okuyorum. Hiç sıkılmıyorsunuz.
Biraz çene çalıyoruz, size buraya gelmeden önce Kafkasya'daki hayatımdan söz ediyorum.
Siz de hatıralarınızı anlatıyorsunuz; babamı, annemi...
Bizim için çok değerli olan ve artık yaşamayan o insanları birer birer anıyoruz.
Ağlıyorsunuz, ben de ağlıyorum. Gözyaşlarımız tatlı tatlı akıyor.
Hiç tanıdığımız yok şimdilerde.
Kimse dedikodu yapmak için bize gelip rahatsız etmiyor."