Aşırı tevazunun kibire yaslandığını bilmeyenimiz yoktur.
Sürekli başkalarının kibrinden şikâyet edenlerin bir ahlak ve tevazu abidesi olmaktan çok "kibir asıl benim hakkım" diye düşünenler olduğunu da son yıllarda kafamıza dank etti, anladık.
Peki şu son yıllarda pek güçlü esen "herkes cahil, bir ben kültürlüyüm" rüzgârına ne demeli?
Tam porsiyon din karşıtlığı üzerine az solculuk serpiştirip meydana çıkan malum kesim nasıl oluyor da kendi bilgisi ve kültüründen bu kadar emin olabiliyor?
Cahillikten mi yoksa?
Mesela...
Henüz iki kitabı arka arkaya canı sıkılmadan okuyup bitirememiş bir delikanlının "Türk sol aydını Dostoyevski'yi anlayabilir mi?" başlıklı yazımın altına müthiş bir özgüvenle "Rus klasiklerinin devrimin motor gücü olduğunu bile bilmeyen salak bir herifin yazısını okuduğum için kendime kızıyorum" diye yorum yazması gelip geçici bir arıza mı sayılmalı?
Mesela...
Hiç sıkılmadan "İslamcı bir yazardan bir daha Deleuze veya Lacan'ın adlarını duyarsam, mide bulantımı bastıramayacağım" diye tvit atan feminist solcumuzun bu üstenci tavrındaki komikliği fark edemeyişi garip değil mi?
Yoksa bütün bunlar içlerini kurt gibi kemiren bir yetersizlik duygusunun ve kültürün efendisine (Batı'ya) köle olup ezilmenin bir ifadesi mi?