O kulları "huysuz" çocuklar için birkaç saatlik tutukevi, "uslu" çocuklar için de yarış sahası haline getirdiğimizin farkında mıydık? Hayır!
Ruhları öfkeyle doluyordu, anlıyor muyduk? Hayır!
Hayat gailesinin perişan ettiği ailelerde kimsenin çocuklarla ilgilenecek mecali kalmadığını anlamak istemiş miydik? Ne gezer!
Kent sokaklarının çocuklar için yavaş yavaş cangıla dönüştüğünü gördük mü?
Yok!
Sonra engelli çocuğa okulda yapılan eziyeti görünce dehşete düştük. Çok geç!
"Erken uyarı" sistemlerimiz çalışmayalı o kadar uzun bir zaman oldu ki...