Stephen Hawking'in ölümünün
ardından sosyal medya ve medyada yazılıp çizilenlere baktım da bir
kez daha anladım...
Bizim laikperest okumuş yazmış kesim bilimi sevdiğini, saydığını,
çok önemsediğini sanıyor ama hikâye!
Bilime tapınmaktan ötesini bilmiyor.
Öğrenmemiş ötesini...
Tapınma modelleri de zamanla magazinleşmiş; kişisel gelişim
seviyesine çekilmiş.
Hawking'in ölümünden duydukları üzüntüyü aktarmak isterken (bunu da
kendilerinden saymadıklarına "cahil" demeden yapamıyorlar ya,
neyse!) konuyu hemen karadelik teorisine taşımayı ihmal
etmediler.
Ama nasıl?
Mesela şöyle: "Hawking bize gösterdi ki, her zaman karadeliklerden
bir çıkış vardır; hayatta da öyledir, doğru yol bizi karanlıktan
çıkışa götürür." Okuyunca gülmeyin. Çünkü tekil bir misal değil,
bir toplumsalsınıfsal zihin yapısının yansıması bu...