Bazen çaresizlikten ne yapacağımızı şaşırırız...
Çeşitli sivil toplum kuruluşlarının kadına karşı erkek şiddetini
önlemek için yaptıkları kampanyalarda da aynı çaresizlik duygusuyla
karşılaşıyorum.
Kimisi yüzü gözü bir erkek tarafından dağıtılmış kadın
fotoğraflarıyla akıl sıra merhamet duygusu uyandırmaya çalışıyor;
kimisi hayvanlar dünyasından örnekler getirerek "hayvanlardan
betersiniz" demeye getiriyor.
Sonuçta ne oluyor?
Dostlar alışverişte görmüş oluyor.
Çünkü öğüt vermekle olmuyor.
Çünkü "toplumun aynası"nda kendilerine hiç toz kondurmayan, sorsan "pek insan, pek erdemli, pek merhametli" erkekler konu kadın (hele sahibi olduklarını düşündükleri kadınlar) olduğunda bambaşka ölçülerle hareket ediyor.
O yüzden de filmlerle, sergilerle, afişlerle erkekleri "ne yapıyorum ben?" diye pişmanlığa kapılıp kendilerine çeki düzen vereceklerini sanmak saflıktan öteye gitmiyor.
En kestirme yoldan şunu söylemek isterim: Bütün veçheleriyle şiddeti kışkırtan bir gündelik hayat düzenini sarsamıyorsan, hakikatte yıkık ve yıkıcı erkeklerin bunun acısını kadınlardan (esasen zayıflardan) çıkartmasını da önleyemezsin. *** Kadına karşı şiddetin "gelişmiş toplum/ gelişmemiş toplum" diye bir ayrımı yok.
Daha iki gün önce Macron kadına karşı şiddeti "Fransa'nın büyük utancı" olarak lanetledi. Nasıl böyle ifade etmesin! O ülkede her üç günde bir kadın kocası ya da sevgilisi tarafından öldürülüyor.
Tabii bizdeki iflah olmaz biçimde "ecnebi" kafalara gel de bunu anlat!
İskandinav kasabalarında her iki haneden birinde kadınların dövülmesini dahi bir gerilim romanı fantezisi sanıyorlar.
Oysa soru şu: Neden onca patırtıya, onca "bilinçlendirme" çabasına, onca hukuksal iyileştirmeye rağmen günümüzde hiçbir toplum bu noktada bir ilerleme kaydedemiyor?
Buradan başlarsak, belki bir çıkış yolu buluruz.
Yoksa ne muhafazakâr ketumlukla yol alabiliriz, ne de eski kuşak feminist eşitlikçi perspektiflerle...
İki adım ileri gidilmediği ortada zaten.