Uzun bir yazın son günleri gibi...
Güneş tatlı, havada sabah serinliği...
Ayağım gaz pedalında ama direksiyona hâkim olamıyorum.
Fakat bir dakika!
Yön bu değildi; yol bu değildi, yolculuk nereye?
***
Bir başka şehre gidiverme isteği tamam da...
İstanbul insanın yakasını bırakmıyor öyle kolay kolay.
Ne trafiğinden kurtulabiliyorsun, ne de sınırlarından...
Neyse ki, arabanın müzikçaları zihnimi dağıtıyor, otoyol sıkıntısı azalıyor.
Sonra bir mola yerinde durup sosyal medyaya şu notu düşüyorum: "Markete diye çıkmıştım, çocukluğuma doğru gidiyorum."
***
Doğru bu sözler...
Hiç hesapta yoktu çünkü.
Ancak buradaki...