Çok uzun zaman önceydi...
Rüyalarımda kaplanların dolaştığı gençlik çağımda, Londra'daydım...
Bir gün heyecan içinde otobüse atlayıp hayvanat bahçesine gittim.
Kaplanların olduğu bölümle ziyaretçilerin arası camdan bir duvarla ayrılıyordu.
Camekânın önüne çöktüm.
Az sonra bir kaplan, o ilahi estetik şaheseri yaratık beni fark edip ağır adımlarla yaklaştı.
Üzerinde siyah lekeler bulunan pembe burnuyla aramda sadece yirmi otuz santim kadar bir mesafe vardı. Kalbim dışarı çıkacak gibi atıyordu.
Ah, işte tam o sırada, hayvan gözlerini gözlerime dikip baktı. Sadece kısacık bir an.
İçimde bir damar koptu sanki.
Muazzam bir yanlışlık duygusu ve hüzün sardı her yanımı.
Hemen çıktım oradan. Birkaç yıl önceki İzmir Şasalı Hayvanat Bahçesi gezime kadar hayvanat bahçelerine adım atmadım.
***
Şu sıralarda Ahmet Haşim'in 1920'lerin sonuna ait seyahat notlarını okuyorum.
Nasıl sanatkârane bir bakış, nasıl lezzetli bir dil, tarifi yok!
Olay şu...
Haşim'in Paris Hayvanat Bahçesi izlenimleri beni fena çarptı ve alıp geçmişe; o dertli kaplanla karşılıklı bakıştığımız güne götürdü.