Milleti sadece tarihi bir hikâye...
Halkı folklorik bir gerçeklik...
Dini kişisel bir mesele...
Devleti bir grup imtiyazlı seçkinin tankı, topu, bürokratı sanarak...
Ara sıra bunların her birinden sızlanıp birbirine "kültürlü insan" muamelesi çekerek ve "muasır medeniyet seviyesi" karşısındaki ezikliklerini görmezden gelerek...
Yaşayıp gidiyorlardı.
Kendilerince "kaliteli yaşam"ın yolunu bulmuşlardı...
Siyasetçi önünde ceket ilikleyip yerlere eğilip arkalarından atıp tutuyorlardı.
Paşalar önünde hazır ola geçip arkalarından "bunlar da hiç gelişmiyorlar yahu, asla Batı demokrasileri gibi olamayacağız" diye söylenmeyi seviyorlardı.
Hele bir de sermaye oligarşisinden parmakla sayılan ailelerden birinin dış kapısının dış mandalı bir akrabaları varsa...
Değmeyin keyiflerine...
Acıklıydı halleri ama ne güzel ki, bunu hiç bilmiyorlardı.
Hayat mı?
Kişisel gelişim kitapları okuyup yıllar boyu yerinde saymak; astronomi öğreneceğim diye başlayıp astrolojiye takılmak...
İki aforizma, üç seyahat, çocukların "iyi eğitimi" falan neye yetmezdi ki!
Bütün bunlar onlar için üretilmişti.
Ölüm mü?
Daha yaşarken korkudan ölüyorlardı zaten.
Cenazelerini nasıl kaldıracaklarını bilemiyor ama neyse ki çarşıdan (halktan) birkaç esnaf destek çıkıyordu da, halledebiliyorlardı.
Dünyaya "fırlatılmış" gibiydiler ama "neden bu coğrafyaya fırlatıldıklarını" sorgulamaya çalışıp kahroluyorlardı.
Aralarından "bir dakika, işin doğrusunu öğrenelim" diyeni unutulmaya terk ediyor ya da açıkça dışlıyorlardı.