Süper kahramanlarımız, süper güçlerimiz, Süper Dadı'mız, "doktordan süper temiz passat"ımız, süper retro gözlüklerimiz, Süper Lig'imiz falan derken...
Her güzel şeye "süpeeer!" demeyi alışkanlık edinmişken...
Süper, büyük, mega olmayan ne varsa, dönüp bakmaz olmuşken...
Eh, elbet bir gün dolunayın da süperi doğup gecemizi aydınlatacaktı!
Tabii ki, usul usul ışığını yeryüzüne sermemiş, sularda yakamoza sebep olmamıştı. Sadece birkaç saat üzerimizde dev bir avize gibi asılı kalmıştı.
Heybeli'dekileri bilmem, onlar belki devam ediyorlardır, yakışır!
Fakat hani şarkıdaki gibi "her gece mehtaba çıkan" mı kalmış?
Ama "süper ay" kaçırılmazdı!
Üstelik bol bol fotoğraflandı ve sanırım tam da bu yüzden toplumda belli bir ferahlamaya yol açtı.
Çünkü iyi fotoğraf, "iyi hayat" anlamına geliyor artık.
***
Rahmetli babamı hatırladım...
Mehtaplı akşamlarda evde oturamaz, kıpırdanmaya başlar, sonra çoluk çocuk hepimizi toplayıp dışarı çıkartırdı.
Moda'da, Kalamış'ta, Boğaz'da...
Mehtabın en güzel göründüğü bir sahil köşesi arardık. Hele bir de yakamozlu bir geceyse, babam kendinden geçerdi.
Ablamla ben birkaç dakika sonra sıkılırdık ama şimdiki çocuklar gibi değildik; sabırla zamanın geçmesini beklerdik.
Gençliğimde ise babamın yolunu izlemek yapmacık bir romantizm gibi geliyordu.
Onun yerine şarkılardaki, şiirlerdeki mehtapla ilgilendim.