Bazıları öteden beri anlamak istemedi...
Anlamaya yanaşmadı...
Oysa bu millet Allah'ı andığında gündelik sıkıntıları bir yana bırakıverir; kalpler iç içe geçer, birleşir, bütünleşir.
Nureddin El Alawi (Frithjof Schuon) ne güzel anlatır o hissi:
"O anda göğüs uzay olur, gökyüzü kalbin içine girer."
15 Temmuz gecesini misal alırsak belki şöyle de diyebiliriz: "O anda bütün vatan kalbin içine sığıverir, kalp vatan olur!"
Ne tank ürkütür öylesini, ne mermi durdurur, ne alçaktan uçan jetlerin ses patlamaları korkutur.
Gördük işte!
Hiçbir sosyal sınıfın, hiçbir kurumun şüphesi kalmadı bundan.
Hayatında sadece geçenlerde "pokemon go" ararken cami avlusuna girmiş bir yeniyetme bile "Allahü ekber" diyerek kendisine çevrilmiş tüfeğin üzerine göğsünü siper ediverdi.
Oysa bunu zihnimizden sildiklerini, unutturduklarını sanıyorlardı.
O kadar mı?
Gördük! Aydınlarımızın sandığının aksine daha ne güzel hasletler kendi köşesinde vaktini bekliyormuş.
Ne anneler varmış mesela...
Tanktaki delikanlıya "in yavrum oradan, bu göreve gönderenler sonra seni öldürecekler" diye gözyaşları dökerek darbecilere uymuş askere yalvaran anneler...
***
Marttan beri yazılarımda "öğrenme günlerindeyiz" deyip duruyordum ya...
Şimdi bana bunu söyleten siyasi /sosyal dinamikleri daha net görebiliyorum.
Hepimiz "temel dersler" sınıfında insan, devlet ve Türkiye üzerine hızlandırılmış bir kurstan geçiyoruz sanki.
Şu "vatan" konusu mesela...
Üzerinde uzun uzadıya durmaya çağırıyor bizi.
Sol/ liberal söylemin zihnimizdeki kalıntılarını çöpe fırlatıp yeni baştan ele almamız gereken bir konu bu.