Akıl, bilim, çağdaş uygarlık, bu zamanda… diyerek kendi değerlerine hor bakan, aklın yetkili olmadığı alanlarda insanlığı aydınlatan vahyi, akıl ve bilim düzeyine (çerçevesine, laboratuvara) sokmaya, rasyonelleştirmeye, maddileştirmeye yönelen “dini ile problemli bazı Müslümanlara” faydalı olabilir diye çoğu Batılı olan veya bizden olup Batı’yı iyi bilen düşünürlerden alıntılar yapmaya devam ediyorum:
Video: “Bilimin de hurafeleri vardır”
“Hem salt hem de pratik akıl vardır. Düşünce Allah’ı inkar ediyor, insan ve hayat ise O’nun varlığını teyid ediyor. İlim adamının şahsi kanaati ile metod veya neticelerin toplamı olan ilim arasında sık sık rastlanılan farklılığın izahı budur. İlim adamının dediği, düşündüğü, inandığı her şeyin mutlaka ilim olması şart değildir. İlim adamının dünya hakkındaki umumi intibaının ancak bir kısmı ilimdir. Bu kısım aklımızın tenkitçi, karşılaştırıcı ve düzenleyici fonksiyonunun bir neticesidir. Bu işleri yaparken aklımız tabiatüstü izahlar gerektiren her şeyi reddediyor ve sadece tabii sebep ve neticeler zincirine ve mümkünse tecrübe ve tetkike dayananı kabul ediyor. Çok titizce gerçekleştirilen bu ayıklamadan sonra ne kalırsa işte ilim odur. Fakat bu metod yüzünden ilim her zaman elinde ancak tabiatı bulur; başka her şey kaçar veya sızarak kaybolur. İlmin hudutları işte buradadır. İlim umumiyetle bu hudutlarda durur. İlim adamı ise insan olduğundan yoluna devam eder…” Aliya İzzet, Doğu ve Batı Arasında İslam, İst./Nehir 1978, s. 193)
“(Din adına uydurulmuş hurafeler olduğu gibi) ilmin de buna benzer hurafeleri vardır. İlmin meşru olarak kendisine ait olan tabiat sahasının dışına çıkması halinde ilmî hurafeler oluşur. Anorganik dünyada (fizik, mekanik, astronomide) yanılmaz olan ilim hayat sahasında, mesela biyoloji ve psikolojide tereddütlü ve beceriksiz davranıyor, hayat felsefesi denilen şeyi tarif hususunda ise kendini tamamen kabiliyetsiz gösteriyor. İlim insanla alakalı hususlarda kendi tahlil ve nicelendirme metodlarını kullanarak o noktaya varmıştır ki, hayatın bazı önemli fenomenlerini inkar ve harici tezahür şekillerine irca etmektedir. Din sosyolojisi dinin özünü, biyoloji hayatı, psikoloji ruhu, tarih ise kendi dahilî, insanî manasını kaçırmakta, gözardı etmektedir ….” (s.373).
“Akılcılık (rasyonalizm) kilisenin dogmatizminden hiç de geri kalmayan kendi dogmatizmini tesis etti…”(Özgürlüğe Kaçışım, İst. 2013, s.121.