Tek parti döneminde ve daha sonra da halka rağmen halkı yönetmeye kalkışanların silah gücüyle milleti yıldırdıkları ara dönemlerde Cuma hutbeleri, suya sabuna dokunmayan konularda olurdu. 1961 yılında Kadıköy merkez vâizi olmuştum. Elimize verilen vaizlik vesikasının kapağının iç tarafında “vaazların iman, ibadet ve ahlâk konularının dışına çıkması” yasaklanıyordu. O günlerde uluslararası ihtilafları, birinin diğerine yaptığı yanlışı, zulmü, hukuk ihlâlini hutbe ve vaaz konusu yapsanız soruşturma açılabilirdi.
Geçtiğimiz Cuma günü İsrail zulmüne tahsis edilmiş bir hutbeyi dinlerken bunları hatırladım.
Hatip, İbrahim Suresinin 42. âyetini okumuştu. O âyet ve devamına bakalım:
“Sakın, Allah’ı zalimlerin yaptıklarından habersiz sanma! O sadece, onların işini bir güne erteliyor ki, o gün gözler dehşetten dışarı fırlamış;/Başları yukarıya kalkık, bakışları bir noktaya sabitlenmiş, zihinleri bomboş kalmış olarak toplanma yerine koşarlar./ Kendilerine azabın geleceği, bu yüzden zalimlerin, “Rabbimiz! Bize kısa bir süre daha ver de senin davetine uyalım, peygamberlere tâbi olalım” diyecekleri ve onlara, “Sizin için bir yok oluş bulunmadığına daha önce yemin etmemiş miydiniz?” diye sorulacağı güne karşı insanları uyar./ Ve sizden önce (bâtılı seçerek) kendilerine kötülük edenlerin yurtlarına yerleşmiştiniz. Onlara ne yaptığımız sizin için açıkça belli oldu, size misaller de getirdik” (İbrahim: 42-45).
Bu âyetlerde, deistlerin iddia ve görüşlerinin aksine, Allah Teâlâ’nın, insanı ve evreni yarattıktan sonra bunlarla ilgisini kesmediği, yaratmadan sonrasını yaratılanların keyfine ve tasarrufuna bırakmadığı açık ve kesin bir ifade ile beyan ediliyor.
Peki, niçin zalimlerin cezasını ahirete bırakıyor, dünyada haklarından gelip zulmü engellemiyor?