Pembe düşlerimiz vardı, umutlarımız, hüzünlerimiz...
Sevecenliğin titrek kumaşı gibiydik; çocuklarımız vardı yarınlara uzanan aydınlık sabahları beklerken.
Tutkularımız, sevdalarımız, yaşamın türküsünü söyleyen.
Dağlarımız vardı, ırmaklarımız... Denizlerimiz, ovalarımız...
Tohum nasıl sabırla çatlarsa toprakta; dal ucunda şafak vakti açarsa karanfil; öyle gülümserdik hayata. Öyle bakardık kanatlanan gökyüzüne; bakır yanığıevlerin çatısına...
Bugün 2016’nın son günü, yarın 2017’ye merhaba diyeceğiz.
Merhaba çocuklar, gençler, kadınlar, erkekler!
Haydi biraz gülümseyin...
Hep birlikte haykırın:
“Merhaba özgürlük!”
Umutlarımız acılarla buluşmasın, şehit cenazeleri gelmesin; bu güzelim kadim tarih, yaşadığımız coğrafya kana bulanmasın.
Yağmalanmasın dağlarımız, ovalarımız, ormanlarımız...
Kaçkarlar, Sümbül Dağı, Toroslar, Kazdağları...
Dicle, Fırat, Kızılırmak, Seyhan, Gediz...
Edirne, Diyarbakır, Ankara, İstanbul, İzmir, Kayseri...
Haydi güney rüzgârıyla Çukurova’ya inelim; Amik Ovası’nda, Harran’da günaydın diyelim, Cudi Dağları’nda çığlık atalım, Erdek’ten el sallayalım, Trabzon’da horon oynayalım.
Çıkaralım düşlerimizi ay ışığında, uzun uzun yıldızlara bakıp sabahı bekleyelim...
Sevgili anneler, babalar, kardeşler, çocuklar...
Düşünceler ırmağının değil hayat ırmağının kıyısında dolaşalım.
Laleler toplayalım ilkyaz geldiğinde kıskanç gülüşlere aldırış etmeden, bırakın düş yorgunu olalım...
Emperyalizmin oyununa gelmeyelim, çokuluslu şirketlerin çıkarlarını hep birlikte görelim...
***
Kendi çıkarlarımızı değil ulusun çıkarlarını düşünelim, kardeşlik duygularını pekiştirelim, alçak terör nereden gelirse gelsin lanetleyip “terör bir insanlıksuçudur” diye var gücümüzle haykıralım.