İçindeki derin sızı, yüreğini götürdü bilinmeyen bir yöne doğru...
Kuşlar havalandı karşı evin çatısından.
Akan kanın dalgalarında ses veren bir yürek, zaman ağaçlarına saklanmış yaşam Ingeborg Bachmann’ın “karanlık şarkıları”nı söylüyor olmalıydı...
Karanlığın kapkara taneleri, kar gibi yağarken yüzüne bir çocuk yürümeye çalışıyordu odanın içinde...
Bir kadın, o saatlerde kahvaltı yapıyordu, işe başlamadan önce...
“Seni o kadar özledim ki!”
Erkek derin denizlere doğru kulaç atıyordu.
Dolar ve Avro almış başını gidiyordu...
Ağır bir dış borç yükünün sürdürülemez koşulları ekonomide erken sonbaharı çoktan getirmişti...
ABD’yle olan güncel gerilim buzdağının salt görünen yüzüydü.
Yönetimin, yastık altı, Katar’dan milyarlar geldi gibi günü kurtarma anlayışı Kemal Derviş’in gerilerde kalan anlayışının 2018 modelini yansıtıyordu.
Korkut Boratav’ın şu saptamasının geçerliliğini anlamak için önümüzde somut nedenler vardı:
“Günümüzün toplumsal, siyasi sorunlarını geçen yüzyıla özgü olgu ve kavramlarla çözümlemek yanıltıcı olmaktadır. İdeolojik söylemlerdeki benzerliklerden, tarihsel paralellikler çıkarılmamalıdır...”
Kadın ve erkek...
İkisi birden gözlerini gecenin büyük kapısına çevirdi...
Erkeğin aklına Jacques Dupin’in dizeleri geldi:
“Yüzünüzün yokluğu...