Karanlık bir dalganın sarkacını bilir misiniz?
Tüm avuntuların tekdüze olmuş saatlerinde, mevsimlere tutsak kadınların şarkısını söylüyoruz.
Gün boyu o sarkacı düşünüyor, avuntularımızla birlikte oluyoruz. Kaybolan bir zaman dilimi içindeyiz. Bazen hoyrat, bazen sessiz.
Bakışları bir çift acılı gölge gibi. Umarsız, boşvermiş...
O denli güzel anılar biriktirmişiz, o denli anlamlı... Mevsimler gelip geçse bile umarsız.
Öfkeler biriktirmişiz...
Gözlerimizi açıp kapattığımızda ifadeler koymuşuz fotoğraflara. Anlatılması güç, derin acılar. Kaygılarımızla birlikte alaca bir öfkeye dönüşen.
Bir sevda masalı anlatmışlar bize öğle saatlerinde, gün batımlarında hasret toplamışız derin maviliklerde.
Aradan yıllar geçmiş...
Haykırmışız hep birlikte:
“Ve ben gözlerimi yakan bu havadan ağladım
Sen de benim gibi ayrılıktan”
Dirilişin fotoğrafını tekrarlıyor, ışıltılar dağılmadan, sabah şarkılarından geçerken...
Uzaklardan geri dönenlerin yorgunluğu. Toprak yeşilliklerini yeniler...
***
Anadolu’nun her yanına bayraklı tabutlar yayılırken analar, eşler, babalar, çocuklar, kardeşler gözyaşı dökerken, binlerce Kürt aile faili meçhullerin, kayıp evlatların, kayıp hukukun acısını yaşarken...
Nasıl buluşuyoruz acılarla, ölümlerle...
Hepsi bu ülkenin yoksul insanları...
Uyuyan polis, bankamatikte silahsız sivil giyimli uzman çavuş, astsubay, subay... Karısı, çocuğuyla alışverişe çıkmış silahsız binbaşı, trafik polisi...
Onları katleden terörist...
Çarşı iznine çıkmış askerler...
Kurulan bombalı tuzak...
Kimi zaman Kayseri’de, kimi zaman Beşiktaş Arena’nın önünde, Maçka Parkı’nda...
Bir acıyı bilen o acıyı sadece kendinde bilmez.
Bir kahpeliktir bu lanetolsun...
Bir kahpeliğe lanet eden, o kahpelik sadece kendine vurdu mu lanet okuyamaz.
İnsan olmanın kuralıdır, teröre lanet okumak. Terör nereden gelirse gelsin bir insanlık suçudur, demek.