Umutlar paramparça, hayatlar dilim dilim, acılar yüreklerin en derinliğinde... Çığlığın yerini suskunluk almış... Cumhuriyet’in birinci sayfasında yer alan, Yüksekova’dan geride kalanlara, yanmış, yıkılmış konutlarına dönmek isteyenlere bakıyorum. Sokağa çıkma yasağı 78 gün sonra kaldırıldı, Yüksekova burası. 7 büyüklüğünde bir deprem mi olmuş, savaş mı? Azgınlaşan terör, hendeklerle tanklar arasında kalmış bir kent. Arkadaşımız Mahmut Oral’ın yazdıklarını okurken yüreğimin derinliğinde bir acı duyuyorum. Kimi evlerin duvarlarına insanı aşağılayan yazılar, sloganlar, küfürler yazılmış. İşte tam burada duruyorum: “Bu düşmanlığın sonu nereye varacak?” Elbet terörü lanetleyeceğiz, PKK’nin acımasızlığını, giderek azgınlaşacağını göreceğiz. Ancak Yüksekova’da yaşayan tüm Kürtleri potansiyel terörist olarak görmeyeceğiz. O ilçede ve tüm Güneydoğu kentlerinde aynı görüntüyle karşılaştık. Lice, Cizre, Silopi ve daha pek çok yerde... Baskıyla, şiddetle insanları körleştirmek, hayatları yok etmek insanlık dışı bir olgu değil midir? Kana kan intikam duygularının üzerine benzinle gidilir mi? Bu soruları sormalıyız kendimize! Terör örgütü hendekleri kazarken, evleri cephaneliğe dönüştürürken devletin askeri ve sivil istihbarat birimleri ne yapıyordu? Bu ülke ölümlere alıştırıldı, Uğur Mumcu’yu, Musa Anter’i, Hrant Dink’i, devletin emniyet müdürü Gaffar Okkan’ı, son olarak Tahir Elçi’yi düşman belleyip öldürtenler kimlerdi?