Umut ve mutsuzluk ekseninde geçiyor günler; zamanın saati bir ufuk çizgisinde maviye dönüştüğünde, düşlerimiz paramparça oluyor...
Köyceğiz Gölü kıyısında akşamın soluğu esintiyle birlikte güneşin batışına dönüşürken, insan fotoğrafları arasında düşsel bir yolculuğa çıkmaya hazırlanıyorum.
Öteden beri severim düşsel yolculukları...
O yolculuklar hayatın yedi rengi içinde çırpınır bazen.
Bir tutku olur, bir doyumsuz sevgi!
Aşk olur, sevgi olur!
O zaman umutlar çoğalır, yaşamın anlamı farklı bir yörüngeye girer, mutsuzluk biter.
Bir ülkede gençler mutsuzsa, umutsuzca, geleceğe ilişkin sözleri bitmişse eğer ne yapabiliriz, ne?
Siyasetin dibe vurduğu bir dönemden geçerken, 7 Haziran’da yapılacak genel seçimleri konuşuyoruz Köyceğiz’de, Dalaman’da, Milas’ta, Datça’da...
Sonra, tek başıma ya denize doğru yürüyorum ya da göle doğru...
Göl, deniz, ırmaklar, dağların talan edilmesi, yağmalanması, uluslararası madenciler, canlarına okunan çam ağaçları...
İş...
İşsizlik, kadına şiddet!
Üretici bitmiş tükenmiş, üniversiteli gençlerin yüzleri asık, özelleştirilen Yatağan Termik Santralı’nda çalışan işçiler yarınlardan umutsuz.
Yaşadığımız coğrafyanın utanç tablolarını yıllardır sergiliyoruz ama kimsenin umrunda değil...
Önümüzde bir seçim var ama kimsenin inanın umrunda değil...