Donuk bir bakış bir öfke
yumağına dönüşüyor birden...
Aşk üstüne, sevgi üstüne şiirler yazılıyor; hayatın sayfalarında
çiçeklemiş bir umut
ansızın soluyor...
Gözlerimizin önünden Filistin,
Gazze geçiyor, Akdeniz mavilerin
içinden çıkıp karanlığa gömülüyor...
Ortadoğu alev alev yanarken köktendinci
terör Ortadoğu’dan Kuzey
Afrika’ya dek uzanıyor.
Parçalanan genç bedenler, dul kalan kadınlar...
Bombalar, o ölümsüz yalın unutuşta kırmızıya çalan toprak, ağlayan
çocuklar...
Beklentilerimiz delik
deşik, yalnızlıklarımız hüzün
topu oldu, bilmem farkında mısınız?
Bombalar yoksul halkların üzerine atılırken, Musul
kuşatılırken,konsolosluğumuzun çalışanları rehin
alınırken...
İnsan onuru çiğnenirken!
Niye sustunuz!
O kör terör, IŞİD, El
Kaide, El Nusra...
Suriye’yi, Kobani’yi, Libya’yı
bilmezseniz, oradaki vahşete göz yumarsanız, “banadokunmayan bin
yaşasın” derseniz, sınırlarınızın içinde terör
örgütlerine eğitimverirseniz, insanlık suçu işleyenlerin
sırtını sıvazlarsanız o bela gelir sizi
bir yerde vurur...
Bugüne değin yaşadıklarımız bize neyi gösterdi?
İnsanlığı mı?
Asla!
Terörün dini,
ırkı, inancı,
sağcısı, solcusu olmaz!