24 Ocak 1993... Ankara kar altında. Sabah saat 10’da Çankaya
sırtlarında patlayan bir bomba gazeteci-yazar Uğur Mumcu’nun arabasını havaya uçurdu. Mumcu’yu
katleden bomba aslında yalnızca o arabanın altına konmamış,
Türkiye’nin de temeline konmuştu. Suikast, Türkiye’yi
istikrarsızlaştırma operasyonunun önemli bir kilometre taşıydı.
Türkiye halkı Mumcu’yu uğurlamak için Türkiye’nin kalbine akın
etti. Ankara hiç bu kadar büyük bir kalabalığı ağırlamamıştı. Bir
milyonu aşkın insan, saatlerce süren sağanak yağmura rağmen
“Uğurlar ölmez. Kahrolsun Amerikan emperyalizmi” sloganlarıyla
Türkiye’ye sahip çıkıyordu.
Tarih 9 Temmuz 1992. Dönemin MİT Müsteşarı Korgeneral Teoman Koman,
MİT'in merkez binasında gazetecilere bir akşam yemeği vermişti.
"Teşkilat"ın tarihinde ilk kez karargâhın kapıları çok sayıda
gazeteciye (48 gazeteci) açılmıştı. O tarihte 2000'e Doğru
dergisinin Ankara Temsilcisi'ydim. Yemeğe ben de çağrıldım. 2000’e
Doğru Dergisi, tarihinde ilk kez (ve son kez) MİT’e
çağrılmıştı.
Hiç unutmam, Uğur Mumcu, 2000'e Doğru Dergisi’nin de çağrılı
olduğunu görünce bana takıldı: "Hikmet, MİT’e girdin de bakalım
çıkabilecek misin!"
Bu MİT ziyaretini 2000’e Doğru’nun 12 Temmuz 1992 tarihli sayısında
yazdım, ayrıca ayrıntısı “Hangi Hizbullah” adlı kitabımda
bulunuyor.
Biliyor musunuz?
CHP ve MHP'nin Cumhurbaşkanlığına aday gösterdikleri Ekmeleddin
İhsanoğlu'nu ilk eleştiren gazeteci Uğur Mumcu’dur.
Ekmeleddin İhsanoğlu'nun 1980'li yılların şeriatçı dernek ve
vakıflarıyla olan bağlantısını ilk yazan Mumcu'dur. Uğur
Mumcu'nun
"Rabıta" adlı kitabında İhsanoğlu'nun adı da yer alıyor. Kitapta,
Rabıtat-ül Âlem, yani "Dünya İslam Birliği" adlı şeriatçı örgütle
bağlantılı dernek ve vakıflar ele alınıyor. "Rabıta"da Mumcu,
Turgut Özal döneminde çıkarılan yasalarla Suudi sermayesinin
Türkiye'ye girişini, Faisal Finans Kurumu üzerinden kurulan parasal
ilişkileri ve bu paralarla beslenen dernek ve vakıfları ayrıntılı
olarak inceliyor.
Mumcu'nun kitabında Ekmeleddin İhsanoğlu'nun adı, "İslâmî İlimler
Araştırma Vakfı"nın yöneticileri arasında geçiyor.
Mumcu şöyle yazıyor: "İlim Yayma Cemiyeti" üyesi ve Aydınlar Ocağı
eski genel başkanlarından Prof. Salih Tuğ'un da yönetimde görev
aldığı bir başka vakıf da "İslami İlimler Araştırma Vakfı"dır.
Bu vakfın Yönetim Kurulu Başkanı Dr. Ali Özek'tir.
Doç. Dr. Ekmeleddin İhsanoğlu, Prof. Dr. Asal Ataseven de vakfın
yönetim kurulunda görevlidirler…”
CHP’nin böyle bir kişiyi Cumhurbaşkanı adayı olarak göstermesi akıl
alacak bir şey değildir.
Uğur Mumcu ile ilk kez 12 Mart 1971 askeri darbe döneminde Mamak
Askeri Cezaevi “Dış B” koğuşunda tanıştım. İkimizin de Ankaralı
olması, çabuk kaynaşmamıza neden oldu. “Mumcuzadeler”den Uğur, sıkı
bir Ankaralıydı. Uğur Mumcu o dönemde bir yazısında "ordu uyanık
olmalı" demişti. Bu sözler, "orduya hakaret etmek", "sosyal bir
sınıfın öteki sosyal sınıflar üzerinde tahakkümünü kurmak" suçunu
işlediğinin kanıtı oldu! Bu davadan dolayı 7 yıl hapse mahkûm
edildi. Karar Yargıtay tarafından bozuldu ve serbest bırakıldı. Ama
bu olay, Mumcu’nun askerliğini, "sakıncalı piyade" olarak yapması
için gerekçe olacaktı.
Uğur Mumcu’yu kaybedeli 31 yıl oldu. 50 yıl önce Mamak Askeri
Cezaevi’nin Dış-B koğuşunda tanıdığım Uğur Mumcu’yu yaratan
faktörler nelerdi? Ailesi onu nasıl yetiştirmişti? Kültürü,
kişiliği, terbiyesi nasıl oluşmuştu? Araştırma merakı nereden
geliyordu? Nasıl gazeteci olmuştu? Bu soruların yanıtını Mumcu’nun
ağabeyi Ceyhan Mumcu’dan aldım. Ceyhan ağabey ile yaptığım söyleşi
Aydınlık’ta 3- 9 Mayıs 1993 tarihleri arasında.
“Uğur Mumcu’yu ağabeyi Ceyhan Mumcu anlattı” başlıklı dizi yazı
olarak yayımlandı. Bu yazı sonradan Mumcu anısına yayımlanan bazı
kitaplara da girdi. Kaynak Yayınları’ndan kitap olarak çıktı.
Cinayetin hemen ardından açıklamalar birbirini izledi. Zamanın
İçişleri Bakanı İsmet Sezgin, cinayetin devletin namusu olduğunu ve
aydınlatılacağını söyledi. Ancak “devletin namusu” olan cinayet
hala aydınlatılamadı.
Mumcu’nun ölümünden dört gün önce, 20 Ocak 1993 günü İstanbul’da
yapılan bir operasyonla “İslami Harekat Örgütü” üyelerinin
yakalandığı açıklandı. Sanıklar, kamuoyuna “Çetin Emeç ve Turan
Dursun cinayetlerinin failleri” olarak sunuldular. Dönemin İçişleri
Bakanı İsmet Sezgin, Mumcu suikastından sonra yaptığı açıklamada
Çetin Emeç, Turan Dursun ve Mumcu cinayetleri arasında “bağlantı
bulunduğunu” söyledi. Kamuoyu katiller bulundu diye düşünüyordu.
Bir süre sonra devlet görevlileri ilk operasyon hiç yapılmamış gibi
ikinci operasyon haberleri için gene basının önündeydiler.
26 Ocak 1993 günü İstanbul ve Ankara’da düzenlenen iki operasyonda, 27 kişi yakalandı. Emniyet yetkilileri, yapılan sorgulamalar sonucunda elde edilen “bulgularla”, Mumcu suikastı soruşturmasının, Hizbullah örgütüne doğru yöneldiğini bildirdiler. Kısa bir süre sonra katillerin onların olmadığı anlaşıldı.
Kasım 1995’te yeni bir katil türedi. Bu üçüncü katil adayıydı. İstanbul’da İslami Hareket’in tetikçisi Tamer Aslan yakalandı. Operasyonda sadece Çetin Emeç ve Turan Dursun suikastlarında değil, Prof. Dr. Muammer Aksoy, Doç. Dr. Bahriye Üçok ve Uğur Mumcu cinayetlerinde de önemli ipuçları ele geçirildiği belirtildi. Artık devletin namusu temizlenecekti. Gene olmadı!