Bir hüzündür karıştı ki mutluluğumuza hepimizin..
Ateş düştüğü yeri yakarmış.. İmkanı mı
var, kışın ortasında en yakınlarını
kaybedenlerin acısını aynen
yaşamanın..
İmkanı var mı, enkazın başında, o enkazın
altında kalan anne, baba, kardeş, çocuklarını
bekleyenlerin hallerini aynen
hissetmenin..
Bizimkisi, orada, o enkazın altında, içinde, yanında olanların
milyonda biri değil.. Bu yüzden "Acı" bile diyemedim de "Hüzün"
sözcüğünü seçtim zaten..
İlk deprem haberleri ve görüntüleriyle başlayan hüznüm, gelişmeleri
izledikçe öfkeye dönüşmeye başladı..
Bir yanda siyasiler..
Yahu böylesi ulusal bir felakette, her ama her türlü ayrımcılık
unutulur.. Unutulmalı..
Böylesi ulusal bir felakette ki, bu deyim bile yanlış.. Ne demek
"Ulusal?."