17 Mayıs 2000..
Kopenhag'ın Parken Stadı.. Çepeçevre tribünler, korner bayraklarının gerisindeki dört kuleye yaslanıyor.. Bu kulelerde televizyon ekipleri çalışıyor..
Kaptan ve ben (Ona hayat boyu "Kaptan" dedim.. Galatasaray geleneğinde iki şey devamlıdır.
Başkanlık ve kaptanlık) bu kulelerden birinde izliyoruz maçı.. TRT idi galiba, yayıncı kuruluş. İkimizden ara ara yorum istedi. Kırmadık. Santra çizgisindeki basın tribünü yerine, kale arkasına, hem de köşeye oturduk..
Ama ne harika tesadüf olmuş, iyi yeri bırakıp, kötü yere geçmemiz..
Penaltılar bizim olduğumuz kaleye atıldı. O penaltıları en iyi gören iki gazeteci olduk.. Dahası.. En güzeli..
En unutulmazı.. Popescu penaltıyı atıyordu..
Atarsa iş bitiyor, Galatasaray, Türk tarihinde bir ilki başarıyor, Avrupa şampiyonu oluyordu..
Kaptan da, ben de ayaktaydık..
Onu bilmem.. Popescu topa koşarken, gözlerimi bir an yumdum..
Açtığımda gene Popescu'yu gördüm..
Penaltı noktasından bir yay çizerek bize doğru koşuyordu.. Top ağlarda, Galatasaray şampiyon ve şampiyonluk golünün sahibi Popescu, o müthiş şampiyonluk sevinci ile bizim oturduğumuz, daha doğrusu oturamadığımız yere doğru koşuyor. Tabloya bakar mısınız?.
Kaptan'la nasıl sarıldık birbirimize sevinçten yaşlı gözlerimizle..
Nasıl sımsıkı.. Nasıl zıplayarak..
Turgay Şeren'le hayatımızın en mutlu anlarından biriydi, o sahne..
***
Kaptanı ilk duyduğumda Antakya 3. Ortaokulu birinci sınıfındaydım. 12 yaşında.. O da henüz 19 yaşındaydı..
Ama ne 19!..
Yıl 1951..
Berlin'de mucizeler yaratmıştı gencecik Turgay.
Herberger'in üç sene sonra Dünya Şampiyonu olacak Almanyası'nı Berlin'de yenmiştik. Daha doğrusu Turgay yenmişti..
Almanlara saç baş yolduran, sayısı unutulmaz kurtarışlar yaparak..
Öyle efsane olmuştu ki Berlin Panteri, adı, iki golümüzü atanları da geçmişti.. Hâlâ hatırlamam golcüleri..
Öylesine..
***
Tanışmamız sekiz yıl sonra gerçekleşti..