1.
En önce söylenmesi gereken; ömrümüzle ilgili üst üste koyduğumuz her yaşla beraber bir takım değer yargılarının da değiştiğidir.
Daha genç yaşlarda hiç etkilemeyen, ırgalamayan kimi şeylerin zamanla içeriye tesir ettiği, hatta yüreğimizi acıttığıdır.
Dün; yolumuza çıkanlar, yollarımız kesişmiş olanlar, yollarımız ayrılıp gidenler, yoldan çıkanlar, yoldan çıkarılanlar birer vakayı adiye olarak geçip giderken hayatımızdan;
Bugün kaybettiğimiz her yoldaş, yüreğimizden, ciğerimizden bir parça kopararak gidiyor.
Her gidenle eksiliyoruz, bir daha eksiğimizi giderememek korkusu sarmışken ruhumuzu.
Ve böylece eksilen her parça, ölüm olgusunu tamamlayan bir unsura dönüşüyor sanki.
Bir dostun uzaklaşması, kişisel bir macera olmaktan çıkıyor, belli bir yaştan sonra;
Varoluşsal bir kaygıya dönüşüyor.
2.
Kuşkusuz, dost, sürekli arkalayan ve pohpohlayan değildir.
Dost yeri geldiğinde azarlayan, uyaran, çimdikleyen, bağıran,sarsandır ama bırakıp gitmeyendir.
Dizine ya da omzuna dokunup, gözlerinin içine bakıp doğruları söyleyen, söyledikleri itibar görmediği zaman sırtını dönen değildir.