Çünkü girdiği ilk seçimde aldığı yüzde 34 oyla tek başına hükümet kurmuş olmasına rağmen iktidarı paylaşması gereken başka aktörler de vardı denklemde. En başta sivil ve asker bürokrasi.
İktidara geldiğinde daha önceki bütün sivil siyaset kadrolarının yaptığı gibi bu denklemi değiştirmek için mücadele vermek durumunda kalan AK Parti diğerlerinden daha şanslıydı. Mevcut rejimin artık Türkiye’yi taşıyamaz durumda olduğunu gören başka toplumsal aktörlerle adı konulmamış bir mutabakat çerçevesinde adı konulmamış bir koalisyon kurdu ve reformcu programını uygulamaya koyuldu. Yargı ve askeriye dışında neredeyse bütün kurumlardan (büyük sermaye çevreleri ve medya da dahil olmak üzere) az ya da çok destek alan bir hükümet vardı. Türkiye’deki demokratik reformları kendi çıkarları bakımından gerekli görüp ellerinden geldiğince destekleyen Avrupa Birliği ile ABD’nin pozisyonu da içerideki dengeleri etkileyen bir unsurdu.
Bununla bağlantılı olarak Türkiye’deki yeni iktidar profili “kendi kimliğini koruyarak modernleşme” yolu arayan Ortadoğulu komşularımızca da “model”olarak algılanmaya başladı. ABD işgalinin darmadağın ettiği Irak’ta siyasi sistemin yeniden tesisi yolunda toplumsal gruplar arasında arabulucu rol üstlenerek imza attığımız diplomatik çözüm veya İsrail-Filistin ihtilafında yine arabulucu rolümüzle -daha çok Filistinlilerin lehinde görülen- bir ilerleme sağlayışımız her iki dünyadaki itibarımızı artıran dış politika başarılarıydı.