Ülkedeki siyasi aktörlerin her biri kendi programlarının “iyi yönetim reçetesi” olduğunu ileri sürer. Zaten demokratik bir ülkede muhalefeti iktidar alternatifi haline getirmenin tek yolu vardır: İş başındakilerin “iyi yönetim” ihtiyacına cevap veremez hale gelmeleri.
Özellikle “kriz dönemleri” siyaset açısından, adı üstünde, “kritik dönemler”dir.
Dünyanın tamamında olduğu gibi Türkiye’de de bugün iktidar çevreleri krizin iyi yönetilmesi için (veya iyi yönetildiğine halkı ikna etmek için) en yüksek çabayı göstermekteler.