Hem fert, hem millet olarak, sabrımızın sınandığı günlerden geçiyoruz. Bizi bu kadar sabırlı kılan, ilahî adalete ve hesap gününe olan kuvvetli inancımızdır. Burada ve orada. Her iki cihanda. Tam teslimiyet.
Bazen bir şey oluyor ve "burası yeri değil" diyoruz. Ben bunu çoğu zaman dünya için düşünüyor ve söylüyorum. Durum şudur: İnsan sabredememiş ve yeryüzüne düşmüştür. Gurbetteyiz.
Evet, sabır. Her gün canımızı alan katillere ve türlü hainliklere sabrediyoruz. Haset sahiplerine katlanıyoruz. Nice kötülüğe dayanıyoruz. Sabır ve sâbirîn. Neden? Çekiniyor muyuz? Hayır. Gücümüz mü yok? Var.
Hemen belirtelim: Sabır, Allah'ı vekil kılmaktır. O bize vaktini haber verir. Güzel haber, bir ilham olarak gönlümüze doğar. 15 Temmuz gecesi gibi.
Muhammed Emin Albayrak, "sabır, günümüzde eylemsizlikle eş tutulan bir kelime oldu" diyor. Evvela bu bir itikat ve itimat meselesidir. Bir adım daha atalım: Sabretmeyi korkaklık sananlar da var. Değil.
Baktığımızda göreceğiz: Bir şahsiyet olarak temayüz eden insanların tamamı sabır ehlidir. Çünkü sabır, bir işin yarısıdır. Diğer yarısı da emek. Bu ikisinin toplamı 'nasip' eder.