Kucak, ancak birileri dışarıda kalırsa gerçek anlamına kavuşur. Herkesi kucaklamaya çalışmak, böyle bir söylemde bulunmak, samimiyetsizliği de beraberinde getirir. Fenalık etmiş, fitneye sebebiyet vermiş, ihanet içinde olmuş, masum canlara kıymış bir kimseyle neden kucaklaşalım?
Bir başka samimiyetsizlik örneği: Göreve gelir gelmez yüzlerce emekçiyi işten çıkaran bir siyasetçi, sürekli kucaklaşmaktan bahsedebiliyor. Sarılmak kelimesinin anlamlarından birini tam da burada görüyoruz: Hemen işe girişmek… Kucaklaşmak isteğini dile getirdiği son adres ise bize sarılmak kelimesinin başka bir karşılığını veriyor: Kuşatılmak, muhasara altına alınmak…
Maruz kaldığımız musibet, imtihan, zorluk karşısında güvendiğimiz bir insana sarılmak, bizi daha dirayetli kılar. Musibetin kendisine sarılamaz, onunla kucaklaşamayız. Teklif edilen işte budur. Bilmem anlatabiliyor muyum?
Baba ocağı, anne kucağı temsil eder. Bize kötülüğü dokunmuş ve asla itimat telkin etmeyen kimseleri buralara yaklaştırmak istemeyiz. Türkiye ocağına düşmanlık edenlerle kucaklaşmak, ayrıca bunu hatırlatıyor.
İnsanların birbirine sarılması, kucaklaşması, karşılıklı olarak gönüllere dokunulması demektir. Gönülsüz davranan, kara siyaset yapan, fenalıklarından dolayı nedamet getirmeyen, mahcubiyet duymayan ve hatta kirli faaliyetlerini sürdüren bir kişi yahut kurumla bu mümkün müdür?
Bir insana sarıldıktan sonra, omzuna yahut sırtına hafifçe dokunuruz. Bu, ‘yanındayım, arkandayım’ demektir. Ülkemizin düşmanlarıyla iş tutanlar, bizim yanımızda nasıl olacak? Sırtımızı onlara dönebilecek miyiz?