Günü anlamak için dünü bilmek gerekiyor. Afganistan’ın işgali, Hocalı katliamı, Çeçenistan’da yaşanan mezalim, Bosna’da uygulanan soykırım. Bizi yıllardır öldürüyorlar. Yetmiyor, bir de birbirimizi öldürüyoruz.
Yazıya başlamadan evvel ümmetin ve milletin otuz yılını düşündüm. Tek diyebildiğim: “Ömrümüz geçti böyle.”
Batı dünyasının kendi arasındaki soğuk savaş bitti, İslâm âlemiyle sıcak savaş başladı. Artık birbirlerini değil, müminleri tehdit olarak görüyorlar. Yıllardır ‘müslüman eşittir terörist’ algısı oluşturmaya çalışıyorlar. Bu kara kampanyayı ne yazık ki ısrarla sürdürüyorlar. Acı olan şu: İçimizde öyle kimseler var ki yalana inanıyor, doğruya inanmıyor.
Halep, Musul, Rakka, Doğu Guta… Canlarımızı yakıyor, şehirlerimizi yıkıyor, yoldaki işaretlerimizi yok ediyor, izlerimizi siliyorlar. Arakan’dan Guantanamo’ya kadar yayılan bir acımasızlık. Sorgusuz sualsiz söndürülen hayatlar.
Cemaatiyle beraber camileri, hatta düğün evini bile bombalamaktan çekinmeyenler, bize sivil hassasiyet uyarısı yapıyor. Ne desek yeterli olur?
Bütün bu acının ve acımasızlığın ortasında, terör belâsına rağmen, ülkemiz kutup yıldızı gibi parlıyor. Diriliş ancak direnişle gelir. Türkiye, İslâmlık ve insanlık adına direniyor.