Edebiyat üzerinden kalıcı dostluklar kurmak mümkün müdür? Zor görünüyor. Olumsuz örnekler insanın cesaretini kıracak sayıya çoktan ulaşmış. Ne kadar ulvi amaçlarla yazılırsa yazılsın, iş sonunda enaniyet bahsine gelip dayanıyor. Nice kıymetli ismin adeta bir çevre felâketi yaşadığını içerden gördük, görüyoruz. İstedik ki biz böyle olmayalım. Bu kez kardeşlik kazansın.
Mustafa Akar’la ne zaman tanıştık? Yıl 1998. Ordu’da çıkan Kum Yazıları dergisinde bir şiir gördüm: Deli Hala Hanım. Şairi Mustafa Akar. Kim bu arkadaş? Onunla tanışmak için bir vesile bulup tâ oralara kadar gittim. On sekiz yaşında imiş. Onu dergimize davet ettim. İlk şiir geldi: Saksıda Sarı Sardunyalar. Sardunyanın çiçeği birçok renk olur, fakat sarı olmaz. Kendisini aradım, “sarı sardunyayı ben de çok severim” dedim. Saygılı bir şekilde, yani beni zor durumda bırakmamak adına, sardunyanın aslında sarı renkte olamayacağını söylemeye çalıştı. Bu iyi. Demek ki ne yaptığını biliyor.
Daha o yaşta, kendine mahsus bir dünya kurmuş gibiydi. Giresun’dan İstanbul’a şiir dolu mektuplar birbiri ardına geliyor: Soydaşım Yollar, Sepet Ören Amcalar, Tahta Oyuncakları Sevme Sanatı, Kanatlanan Sessizlik. O mektupları hâlâ saklarım.
2002 yılının Ekim ayında ilk şiir kitabını yayınladık: Küçük Bir Gökada. (Birey Yayınları, Kırklar Edebiyat Dizisi.)
Başarılı bir ilk kitap, şairinin de elinden tutar. Yolculuğuna emin adımlarla devam etmesini sağlar. Şair her ne kadar “erken yürüyen çocuklar yetişemez bahara” dese de.
Burada bir şey söylemek zorundayım: Şimdiki tecrübem olsaydı, akranlarıma ve benden büyüklere harcadığım emeği de gençlere verirdim.