Geçtiğimiz cumartesi günü eleştiri konulu bir yazı kaleme aldım. Ortaya garip bir durum çıktı. Bir kısım okuyucu yazıda Sayın Davutoğlu’nu savunduğumu iddia etti. Başka bir grup yine aynı insana haksızca yüklendiğimi dile getirdi. Üçüncü tarafın tavrı ise ne yazarsak yazalım daima sabit: Havuz, saray, yandaş vesaire.
Bütün bunları görünce, kendime sormadan edemedim: Bir orta yol kaldı mı? Şu saatten sonra makul olanda buluşmak mümkün mü? Aynı kelimeyi ayrı okuyan bunca insanın arasında söz söylemek ne anlama gelir?
Bir diğer sıkıntı: Sosyal medya sayesinde, her isteyen, ilgisinin olmadığı, bilgisinin bulunmadığı, hatta uzmanlık gerektiren konularda bile kendini gösterebiliyor. Bir meseleye müdahil olmamız, muhatap alınacağımız anlamına gelmez.
Durduğumuz yer: Kendi düşüncemizi yahut niyetimizi tartışmasız doğru kabul edip herkesi buna katılmaya zorlayamayız. İnsanların fikriyatını ipotek altına alamayız. Karşılıklı olarak işte böyle zorlu bir iklime gidiyoruz.
Yeni dönemin olumsuz yönlerinden biri de yalanın ve kötülüğün eskiye nazaran daha hızlı yayılmasıdır. Doğru yüzlerce ‘beğeni’ alırken, yanlış binlerce olabiliyor. Sonra uğraş dur.
Gazetecilik mesleğinin, köşe yazarlığı işinin hayli yıpratıcı bir hale dönüşmesi, sadece yaşanılan keskin ayrışmalardan ve sosyal medyanın yıkıcı etkisinden kaynaklanmıyor.