Erol Göka Hocamız ne güzel yazdı: “Güvenilir değilsen o kadar yalnız kalıyor yahut kendini öyle hissediyorsun.” Tercih edilen değil de içine düşülen yalnızlıktan kurtulmanın birinci yolu, güvenilir insan olmaktan geçiyor. Mümin kelimesinin anlamlarından biri de budur: Kendisinden emin olunan.
Şahitliğimizdir: İnsanlar arasındaki itimat duygusu her geçen gün zayıflıyor. Kalbî muhabbet azalıyor. Dostlar arasındaki sohbetlerde bile “aramızda kalsın” uyarısı yapmak ihtiyacı duyuluyor.
Yirmi yıllık bir müessese düşünelim. En eski çalışan ise bir yıllık olsun. Aklımıza ne gelir? Demek ki burası huzurlu, adaletli bir işyeri değil. Bu yüzden kimse durmuyor. İnsanlar işbaşı yapıyor, biraz çalışıyor, ortamı gördükten sonra oradan ayrılıyor. Yani sıkıntı var.
Şahsen insan ilişkilerine de böyle bakıyorum, bakmalıyız. Yirmi yıldır edebiyatın veya çeyrek asırdır siyasetin içinde. Fakat hiç kıdemli arkadaşı yok. Sürekli çevre felaketi yaşıyor. Ancak onu tanımayan, evveliyatını bilmeyen yeni isimlerle geçici münasebet kurabiliyor. Elbette bir müddet. Nasıldı o söz? Sarımsağı gelin etmişler, kırk gün kokusu çıkmamış.
Kendimize sormamız gereken ana soru: İnsanlar bizi tanıdıkça uzaklaşıyor mu, yakınlaşıyor mu?
KALP MEDENİYETİ