İç siyasadan dış siyasaya, toplumsal yaşamdan eğitime tüm alanlarda Doğu’ya doğru bir kayış var.
Son 200 yıldır yüzünü Batı’ya dönmüş bir gelenekten vazgeçmek...
Böyle bir seçenek, dünyada ve bölgede olup bitenlerden mi kaynaklanıyor, yoksa ülkeye zorla kabul ettirilmek istenen bir rejimin mi sonucu?
Doğu’yla ya da Avrasya ile düzeyli, akla ve bağımsız davranabilme isteğine dayanan işbirlikleri kurmak epeydir tartışılıyordu ve bunda büyük ölçüde haklılık payı da vardı.
Ancak, günümüzdeki Doğu’ya yönelme, egemenliği tek kişide toplayan saray düzeninin bir sonucu olarak gözüküyor.
Osmanlı’nın son döneminde başlayan Batı’ya öykünen, ama Doğulu uyuşuk alışkanlıklarından sıyrılamayan, Batı’nın sömürgeci iştahına boyun eğmiş Batıcı bağımlılık; 20. yüzyılın başındaki uyanış hareketlerinin 1923 devrimi ile doruğa ulaşmasıyla yerini, Batılı uygarlaşmaya bırakmıştı.
Batıcı bağımlılık; Batı karşısında ezik, işbirlikçi, ödüncü, geri kalmışlığını yenemeyen, donuk, dikte edileni yapan ve ortaçağda ısrar eden bir sömürge olma seçeneğiydi.
Atatürk’ün önderliğindeki Batılı uygarlaşma ise, Batı karşısında başı dik, Batı’nın aydınlanma, özgürleşme adına attığı tüm adımları devrimler aracılığıyla halkına, kadınına, köylüsüne, çocuklarına aktarmakta kararlı, bağımsızlıktan ödün vermeyen, ama tüm uluslarla barış içinde yaşamayı ilke sayan, atak, çağdaş, ilerici bir toplum olmayı ilke edinmişti.
Devrim-karşıdevrim çelişkisi içinde ve hiç kuşkusuz Batılı sömürgenlerin ve içerideki işbirlikçi, tutucu gericilerin yıkıcı çabaları sonucu, son 100 yıl içinde devrimi öğüte öğüte bugünkü meşruti monarşi bulamacı içindeki saray düzenine çakıldık kaldık. Oysa, Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluş hedefleri bellidir: Bağımsız, devrimci bir halk yönetimi...
Bu hedef, büyük ölçüde 1961 Anayasası ile uygulama alanı bulmuştu:
Devletin...