Partiler, adaylar ve tepkiler…

Türkiye’de kendisini sağ veya sol siyaset yelpazesinde konumlandıran partilerin bir araya gelip koalisyon hükûmetleri kurması ile yerel seçimler gibi çok bileşeni olan meselede iş birliği yapması hayli farklıdır. Ve elbette ikincisi birincisine göre daha zor ve çetrefildir. Ve hâlihazırda yaşanan da bunun yansımasıdır. Aslında koalisyon hükûmetleri de beklenen başarıyı ortaya koyamamıştır. Hatırlayınız, 1999 seçimlerinden sonra kurulan Ana-Sol D hükûmetini… Ecevit, Bahçeli ve Yılmaz, her gün hükûmet içindeki krizleri çözmek için zirve yapıyordu! Bu krizlerin mümbit kaynağı ne idi peki? Hiç şüphesiz koalisyon ortağı partilerin teşkilatlarındaki farklı hedef ve beklentiler… Neyse orası çok gerilerde kaldı. Bugüne dönersek, önümüzdeki iki ay içinde ittifakların seyrine dair düşüncelerde değişik ihtimaller var. Hem Recep Tayyip Erdoğan hem de Devlet Bahçeli, Cumhur İttifakı'nın pazara kadar değil, mezara kadar olduğunu tekrar tekrar seslendiriyor. Buradan çıkan mana gayet net… Yani Cumhur İttifakı, mahalli seçimlerin ötesinde, çok daha geniş ufuklu ve temelinde, millî bekaya hizmet ve sadakat ölçeğinde bir birliktelik… Hâl böyle olunca, ülke menfaati parti menfaatinin önünde ve üstünde yer alıyor. Bu sebepledir ki, her iki parti içinde rahatsızlık belirten kişiler, disiplin işlemiyle derhal saf dışı bırakıldı. Özellikle MHP’nin vekil ihracında olduğu gibi, gösterdiği katı ve kararlı tavır, bu tezin ne denli güçlü desteklendiğini ispat etti.

Millet ittifakı için ise böyle bir söylem duymuyoruz. Kılıçdaroğlu ve Akşener’in anlatımları, 31 Mart günü sandıktan iyi bir sonuçla çıkmaya kilitlendiklerini ortaya koyuyor. Zaman zaman sallantıya girse de, sonunda Millet İttifakı, olabilecek en geniş çerçevede sağlanmış görünüyor. Ama CHP ve İyi Parti'deki rahatsızlıkların, itiraz ve istifaların ardı arkası gelmiyor. Gerçi bu istifaların bir kısmı, her iki partinin ittifak dışında olan kendi iç problemleri. Daha açıkçası, Yönetimin uzun istişare ve tartışmalar sonunda nihayet ilan ettiği adaylara, teşkilatların veya aday olmayı bekleyen diğer şahısların gösterdiği reaksiyon… O kadar çok ki! Şayet bu itiraz ve başkaldırılara karşı, MHP ve AK Parti’deki gibi katı disiplin uygulanacak olursa, ortalık iyice karışır. Esneklik ve geniş toleransa rağmen, sular bir türlü durulmuyor. Bu da şu ihtimali ister istemez akla getiriyor. Acaba ortak veya kendi partisinden gösterilen adayların hazmedilemediği yerlerde, teşkilatlar ne kadar çalışacak? Burası işin püf noktası! Zira seçimlerde başarı kazanmak teşkilatların çalışmalarına bağlı… Bu noktada millet ittifakının epeyce pürüzle karşılaşacağını söylemek yanlış olmaz.

Diğer taraftan HDP ile en başından beri dirsek temasında olan CHP, özellikle tabanının ulusalcı kesiminden yükselebilecek tepkileri dikkate alarak, aleni bir ittifak çalışmasına girmekten kaçındı. Ama özellikle HDP’nin İstanbul ve İzmir’deki oylarının önemini hesaplayan CHP, bunu kendisine yönlendirebilmek edebilmek için verebileceği her tavizi el altından verme yoluna gitti. Sonuç itibarıyla HDP’nin İstanbul ve İzmir’de büyükşehir için aday çıkarmaması önemli bir gelişmedir. Keza Adana da böyle. HDP, bilinen yapısı sebebiyle örgütü üzerinde çok etkili ve oyları istediği biçimde rahatlıkla yönlendirebilme kabiliyetine sahip. Bakalım bu defa da aynı şeyi yapabilecek mi?