Tükenmez kalemle yazılmış, imlaya dikkat edilmemiş, kağıdının ucu özlemle yakılmış acemi aşk mektuplarını yazan adamlarla o yazılmış mektuplar üzerinden romantizm üreten sümüklüler arasındaki fark üzerine konuşmayı geçirdim aklımdan. Sonra vazgeçtim bundan.
Hayatı boyunca o büyük soruya bir kez bile yakalanmamış, o büyük soruya bir kez bile temas etmemiş, meseleyi dil oyunlarından, parlak cümlelerden ibaret saymış, güzeli iyiden ayırarak zihnini birbirinden bütünüyle kopuk kompartımanlara ayırmış ve bunun üzerine bir tek kez bile düşünmemiş adamları dert etmeye değmez, o yüzden.
“Ama onlar kazanıyor” dedi biri.
“Onlar kim?” diye sordum. “Bir şairin cenazesine fotoğraf makinesiyle giden o yırtlaz kalabalıktan mı söz ediyorsun?” Dedim ve ekledim: “Tevazudan yapılma maskelerinin altına kocaman kibirler...