Çok yoruldum.
Yaklaşık 4 yıldır düzenli olarak yazı yazıyorum Yeni Şafak’a. Bu süreçte zaman zaman tam yazmak istediğim, yazınca mutlu olduğum, kendimi bulduğum yazılarım da oldu; sonradan ‘keşke yazmasaydım’ dediğim yazılarım da.
Doğrusu başlangıçta ‘her hafta yazacak bir yazıyı nereden bulacağım’ diye düşünüyordum, ardından ‘bir gazetede haftada iki kez ne yazabilirim ki?’ diye düşünmeye başladım. Şimdi haftada üç yazı yazıyorum ve ‘ben bu kadar disiplinli biri miydim yahu?’ diye şaşırıyorum kendime.
Evet, yazı yazmak, özellikle köşe yazısı yazmak tam bir disiplin işi.
Ben öyle ‘gazeteci topluma karşı sorumludur’ falan gibi bık bıklara inanmam. Gazetecilerin, toplumun geri kalanından ayrılmak ve neredeyse bir sınıfsal üstünlük taslamak için buldukları yalanlara yani. ‘Toplumu aydınlatmak’ falan fıstık hep şahane mavralardır nazarımda. Toplumu aydınlatmak istesem Çin’den el feneri ithal etme sektöründe daha faydalı olurum.
O halde niçin yazıyorum? Birincisi şu: Elimden bu geliyor. Kendimi bildim bileli ‘sanırım başarılıyım’ dediğim neredeyse tek iş yazı yazmak. İkincisi de şu: Yazarak kendimi, duygularımı, benliğimi tanıyorum.