Vay bana vaylar bana ki Hayrettin Soykan ağabeyin, 28 Şubat’ın devamı olarak hapiste olduğunu daha iki gün önce “yeniden” öğrendim. Vay ki yazık…
Baştan anlatacağım.
“Bin yıl sürecek” denilen 28 Şubat’ın en civcivli günlerinde tanımıştım onu. İşlettiğim sahafın kapısından kafasını uzatıp selam vermiş, elindeki dergileri uzatmıştı. Oturup uzun uzun konuşmuş, çay içmiş, dertleşmiştik. Elindeki dergilerin adı Akademya idi. 3 aylık periyotta yayınlanan bir fikir, ilim ve sanat dergisiydi yani. Her yazısı dikkat çeken, her makalesi dolu dolu bir dergiydi.
Ve evet Hayrettin abi, İBDA fikrine gönül vermiş bir adamdı. Fikirle, sanatla, ilimle dolu bir hayatın peşindeydi. Silahla işi olmamıştı, olmazdı.
İngilizce, Arapça, Farsça, Latince ve Yunanca biliyor; karikatürle ilgileniyor; hayatını çevirmenlik, editörlük, yayıncılık, tercümanlık, yazarlık gibi işlerle kazanıyordu.
En son geçen baharda görüşmüştük. 28 Şubat’ın 20. yılında yani. “Aramam var İsmail” demişti. “Almazlar abi artık herhalde sizi, düşer cezalarınız” demiştim. “İnşallah” demişti tabii ama pek de inancı yoktu o aptal davanın düşeceğine dair.