Şol rivayet odur ki, kardeşleri ne yapıp edip babalarını ikna ederek Yusuf’u kıra götürme izni aldıklarında niyetleri kesin olarak onu öldürmektir. On erkek kardeşin onu da bu cinayet üzere anlaşmışlardır. Yusuf’u öldürüp çöle atıverecekler, başlarına bela olan bu güzeller güzeli çocuktan ebediyen kurtulacaklardır.
Yusuf’u hırpalayıp, ağzını yüzünü kan revan içerisinde bıraktıklarında, kardeşlerin en büyüğü bıçağını çekmiş, kardeşini öldürmek üzere hamle etmiş, lakin onu öldürmeye muvaffak olamamıştır.
Niye böyle olmuştur bu? Çünkü muradı böyledir.
Büyük kardeş tam bıçağı vuracakken kardeşlerden biri elini tutmuş “vallahi bunu yaparsan biz zulmedenlerden olduğumuz yetmezmiş gibi sonsuza kadar lanete de müstahak oluruz, bu işten vazgeç” demiştir.
Daha iki dakika öncesine kadar kardeşinin ölümü üzerinde diğer kardeşleriyle anlaşmış bir delikanlı niçin bu kavlinden vazgeçmiştir? Çünkü muradı böyledir.
Bildiğiniz meseledir. Kardeşleri Yusuf’u kuyuya atmış, bir koyunun kanını sürdükleri Yusuf’un gömleğini babaları Yakup’a götürüp “kardeşimizi kurt yedi” demişlerdir. Yakup peygamber elbette üzerinde tek bir parçalanma işareti, tek bir yıpranma görmediği gömleğe bakıp “vallahi siz yalanı gerçeğe tercih ediyorsunuz, yalan söylüyorsunuz” demiştir oğullarına.