Burada yerini sevdiği için şımarıveren akşamsefaları yok. Burada hayatı kırk yıl birlikte yaşayıp şimdi de ölümü birlikte bekleyen sevimli bir ihtiyar çift yok. Uzamış sakallar, eprimiş gömlek dirsekleri, küflenmiş tabaklar, sararmış gözler var. Çaresizlik var burada. Hatırlamanın çaresizliği. Unutamamanın çaresizliği. Umut edememenin.
Orası neresi?
Burası kalpleri onarılmayacak kadar kırılmış insanların son durağı. Niçin bunca kırılmışlar anlamak zor. Üstelik hepsi birbirine benziyor. Yürüyüşlerindeki güvensizlikten tanıyoruz onları. Dalıp dalıp gitmelerinden biliyoruz. Gülmekle geçmiyor hüzünleri, ağlamakla bitmiyor. Bitimsiz bir maratonun finiş çizgisini asla göremeyecek, üstelik kazanmayı da asla istemeyen yarışçıları onlar. Koşmakla elde edebilecekleri bir şey olmadığını bile bile koşuyorlar. Muazzam bir ritimsizlikle, düzensiz öksürüklerle, düzenli ağrılarla koşuyorlar. Kalplerini kim kırdıysa ona doğru değil, kalplerini kim kırdıysa ondan kaçarak değil… Koşuyorlar işte öylece.
Orası neresi?