Geçtiğimiz günlerde Genç İHH, TUDER ve İlim Yayma Cemiyeti’nin davetlisi olarak, 5 saatte 3 buluşma gerçekleştirmek üzere Tekirdağ’a gittim.
Programım, mihmandarım Şükrü’ye emanetti. O, “abi akşam yemeğini KYK yurdunda; aile şirketimizin işlettiği yemekhanede yiyelim diye düşündük” dediğinde “ben mihmandara teslimim, nasıl uygunsa” dedim.
Tekirdağ KYK yurdunun bendeki anısı büyüktür. 28 Şubat döneminde eşim Tekirdağ’da okurken kapısına kadar gitmişliğim çoktur. Tabii hem Tekirdağ Namık Kemal Üniversitesi’ni hem de KYK yurdunu görünce epeyce bir anı hücum etti zihnime. Eşim, 1997’nin ikinci yarısını başına kocaman bir şapka takarak, boynuna da büyükçe bir şal sararak bitirmek zorunda kalmıştı. Hikâyesi uzundur, yazarız bir başka zamana inşallah.
Tabii benim açımdan “yurt yemeği” dediğin şey, çorba-yemek-pilav üçlüsünden oluşan standart bir tabldottur. Demir değil de ahşap tabldot olursa lükse girer hatta.
Tekirdağ KYK’da durum öyle değildi ama. 35 çeşitten dilediğimizi alabildiğimiz oldukça zengin bir menüden seçtik yemeklerimizi. Tabaklarımız porselendi.
Biliyorsunuz devlet bir süredir kahvaltı için 4, akşam yemeği için 8,5 TL olmak üzere toplam 12,5 TL yemek bursu veriyor KYK öğrencilerine. Öğrenciler bu bursla alıyorlar yemeklerini. Şükrü’nün işlettiği yemekhanede bu 12,5 lirayla nizami olarak doyurabiliyorsunuz karnınızı. Hadi diyelim benim gibi biraz obursanız günlük 2-3 lira ilave ediyorsunuz bu bedele.