Akşener, Altılı Masa’dan ayrıldığını ilan ettiği 3 Mart 2023’te “Ya tarih yazacağız ya tarih olacağız” demişti.
13 ay sonra tarih oldu.
İyi Parti’nin 27 Nisan’daki olağanüstü kurultayında aday olmayacağını açıkladı.
Olması gereken de buydu.
Çünkü 14 Mayıs’ta yüzde 9.9 ile 5.525.448 oy alan İyi Parti 10 ay sonra sandığa gömüldü. 31 Mart’ta oyu 1.735.924’e, yüzdesi 4.76’ya geriledi. Bir il, 24 ilçe kazandı.
Bu siyasi yıkımın en temel sebebi, Akşener ile İyi Parti Genel İdare Kurulu’nda (GİK) çoğunluğu elinde tutan dar bir kliğin benimsediği ‘özü başına’ kararıydı. Partide ‘Hür ve Müstakil’ ve ‘Üçüncü Yol’ diye de tanımlanan bu politika, CHP’den ayrışarak, büyüyeceğini varsayıyordu.
CHP ‘yükünden’ kurtulmuş İyi Parti’nin DEM Parti ile işbirliği suçlamasına maruz kalmayacağı ve böylece Cumhur İttifakı’ndan uzaklaşan milliyetçi ve muhafazakarlar için alternatif olabileceği hesap ediliyordu.
Olmadı.
Olamazdı da.
ÇOĞUNLUK İTTİFAK İSTİYORDU
İyi Parti’nin kantara çıkacağı seçim, 31 Mart değildi.
Seçmeni 2017’den beri yan yana yürüdüğü CHP’lilerle iç içe geçmişti. İyi Partliler İmamoğlu ve Yavaş ile kendisi arasında özdeşlik kuruyordu ve bu hâlâ böyle.
İyi Parti’nin 81 il başkanından 60’ı, Ankara’da 25 ilçe başkanından 21’i, İstanbul’da 39 ilçe başkanından 22’si ittifak istedi.
İzmir, Bursa ve Antalya il teşkilatları...
Yüksek İstişare Kurulu’nun 10 üyesinden altısı...
Milletvekillerinden en az yarısı...
Tablo böyleyken, GİK’te 50 üyeden 35’inin, siyasi varlıklarını Akşener’e borçlu olanların oylarıyla İyi Parti aday çıkardı.
İmamoğlu ve Yavaş’la ittifak arayışına giren İyi Partili belediye meclis üyeleri ve milletvekilleri operasyonculukla suçlandı.
İstifa edenler, çekip gidenler oldu.
ERDOĞAN BİLE ‘HIRSIZ’ DEMEDİ
Akşener, öfkelendi.
Hem de çok...
Bütün siyasi mücadelesini bu öfke belirledi.
İmamoğlu’na, Yavaş’a, Özel’e, CHP’ye, hatta sokakta karşılaştığı CHP’lilere hakaret etti.