SALI günü heyecanla bekliyordum, nihayet akşamüzeri saatlerinde beklediğim fotoğrafı gördüm; bu Plüton'un 'Yeni Ufuklar' adlı uzay aracı tarafından çekilmiş yakın plan fotoğrafıydı.
Hepimiz hayatımızda ilk kez Plüton'ya, bir gezegene bu kadar
yakından bakıyorduk. Ve garip şekilde, aslında bir gezegeni ilk kez
gördüğümüz son fotoğraftı bu; çünkü kendi Güneş Sistemimizde
yakından bakacak başka gezegen kalmadı.
Elbette devasa boyutta meteorlar var; büyüklüğü Plüton'a yakın
cüceler var; 'Yeni Ufuklar'ın yoluna çıkacak dev buz kütleleri var
ama işte Plüton fotoğrafı son gezegendi.
Bir yandan insanlığın olağanüstü bir sıçraması bu. Kabaca 6 milyon
yıldır insansı canlılar var bu dünyada. Evrimimiz sayesinde bugünkü
halimize yaklaştığımızda yüz binlerce yıl avcılık ve toplayıcılıkla
uğraştık. Kabaca 15 bin yıldan beri tarım ve hayvancılığı
yapıyoruz. 'Modern çağ' adı verdiğimiz dönem, insanlığın bütün
tarihine baktığınızda minicik bir zaman: Taş çatlasa 200 yıl.
Hatırlayın, bundan sadece 112 yıl önce Wright kardeşler yerden
havalanmayı başardı; ilk uçaktı bu ve sadece birkaç yüz metre
uçabilmişti. Plüton diye bir gezegen (veya cüce gezegen) olduğunu
sadece 1930'da keşfettik; o sırada jet motoru bile
bulunmamıştı.
İlk roketleri 40'lı yıllarda askeri amaçla Almanya üretti; bunların
çoğu havalanamıyordu bile. Ama bakın bugün, Güneş Sistemimizin
sınırındaki, bizden milyarlarca kilometre uzaktaki bir gezegene
yıllar önceden randevu veriyor, sonra da tam zamanında onun yanına
ulaşabiliyoruz. Ulaşmakla kalmıyoruz; fotoğraf çekiyor, yüzeyin
bileşimini anlamak için araştırma yapıyoruz.
İnsanlık tarihi biraz da keşiflerin, 'yeni ufuklar' arayışının
tarihi. Plüton'u yakından gördük, bir sayfa kapandı ama önümüzde
koca evren var, açılacak daha çok sayfa var...