Hafta sonu gerçekleşen CHP Kurultayında değişen bir şey olmadı ve klasikleşmiş yapısıyla CHP yola devam dedi. Devletin en mahrem sırlarını İsrail’e ve CIA’ya servis eden Enis Berberoğlu’na selam göndererek konuşmasına başlayan ve genel başkanlığa aday bir CHP’li, Muharrem İnce’nin dilinden CHP nasıl, bir bakalım.
“CHP’de tuzu kuru olanlar var. Çankaya, Bakırköy, Şişli, Kadıköy, Beşiktaş gibi ilçe belediyeleri alınınca CHP’ye yetiyor. Erzurum, Şanlıurfa, Nevşehir onu ilgilendirmiyor. Mutlu azınlıklar var CHP’de. Sığınmışlar üç beş belediyeye ve onları sömürerek geçinip gidiyorlar. Anadolu ile ilgilenen yok. Vatandaş ile ilgilenen yok. Ortadoğu ile ilgilenen yok. Yetmiş yıllık Filistin davası ile ilgilenen yok.”
Gezinin direnen çocukları diyerek bu ülkeyi bölmeye çalışanlara destek olan İnce “mazluma ve mağdura sahip çıkacağız” sözüyle kimlere sahip çıktığını ifşa ediyor ve devam ediyor. “Transfer yöneticilik devri yaşayan CHP yönetimi iktidar karşısında her seferinde mağlubiyet yaşıyor. Doğru söyleyene destek olmadık. İktidar hep mi yanlış yapıyor. Niye bize göre doğru yaptıklarına da karşı çıkıyoruz. Kürtlerle aynı safta görünmemeye gayret gösterdik. Kürtler bu ülkenin evlatları değil mi? CHP MYK’sının da yenilenmesi gerekir. Her şeye karşı olmak muhalefet değildir. Sürekli kaybeden bir muhalefetiz. Bunun sebeplerini araştırıyor muyuz? Seçim akşamları işimiz ağlamak. Neden? Çünkü hep kaybediyoruz. Kaymakamların, valilerin karşısında ceket iliklememek için iktidar olmalıyız. Rakipleri ezmek için il başkanlarını kendine destek vermeye zorlayan bir anlayışla genel başkanlık yapılan bir partiyiz. Gizli kapılar ardında Cumhurbaşkanı adayımız belirleniyor. Parti içinde kimsenin tanımadığı kişi, yapılan anketten çıkmamasına rağmen adayımız ilan ediliyor. 130 milletvekilinden, 60 parti meclis üyesinden, 81 il başkanından hiç birisinin tanımadığı birisi CHP’nin cumhurbaşkanı adayı nasıl oluyor, anlamak mümkün değil. CHP’nin başına gelen sanki gitmemek üzere geliyor. Arkadaş başarısızsın, gitsene. Yıl 1950. Adnan Menderes ilk seçiminde Başbakan oldu. Yıl 1965. Demirel ilk seçimine girdi ve Başbakan oldu. Yıl 1973. Bülent Ecevit ilk seçimine girdi ve Başbakan oldu. Yıl 1983, Turgut Özal ilk seçiminde Başbakan oldu. Yıl 2002 Recep Tayyip Erdoğan ilk seçiminde Başbakan oldu. Dünyada da böyle. İtalya’da, Fransa’da. Biz sekiz defa denedik olmadı, olmuyor. Demek ki yanlış yapıyoruz.”