Cumhuriyet döneminde ülke olarak birçok badire atlattık. Darbeler, ihanetler, terör vs. Millet olarak kenetlendiğimiz ölçüde bu sıkıntıların üstesinden geldik. Zor zamanlar yaşadık. Üzüldük, ağladık ve zaman zaman kahrolduk. Gözyaşlarımız sel oldu aktı bazen dostlarla birlikte, bazen de içimize akıttık gözyaşlarımızı düşmanlarımız sevinmesin diye.
1959 yılında ilk kez demokratik usullerle kendi içimizden biri ve milletin çok sevdiği Adnan Menderes’i başbakan yaptık ama havadan sudan bahanelerle darbeye zemin hazırlayıp demokratik seçimle işbaşına gelmiş hükümetin seçimle yıkılamayacağını hesap ederek darbe ile alaşağı edilip başbakanımız ve yakın çalışma arkadaşları idam edildiğinde bu işin baş aktörü olarak CHP karşımızda kıs kıs gülüyordu.
Aradan 11 yıl geçti. Üç kuvvet komutanı ve Genelkurmay Başkanı tarafından yayınlanan Muhtıra ile yine demokratik bir şekilde seçilen Süleyman Demirel hükümeti düşürüldü ve CHP bu işten çok memnun kaldı.
Tekrar yapılan seçimlerle işbaşına gelen Süleyman Demirel hükümeti beslenen iç karışıklıklar ve desteklenen anarşi ortamı sonucu 12 Eylül 1980 de askeri darbesi ile düşürüldü ve yine gizli aktör CHP işin içinde idi.
1997 yılına geldiğimizde bu sefer askeri darbe yerini post-modern darbeye bıraktı ve şeriat geliyor bahanesi ile gençliğimiz biçildi. İnsanlarımız ayrıştırıldı ve toplumsal kutuplaşmalar beslendi. Bu işten hiç yara almayan CHP oldu ve karşımızda o hain gülüşü ile yine yerini aldı.
2002 yılında bu millet tüm bu zihniyetleri elinin tersi ile bir kenara bırakıp Ak Parti’yi tek başına işbaşına getirdi. Recep Tayyip Erdoğan, 3 Kasım 2002'de yasaklı olduğu gerekçesiyle seçimlere sokulmadı. "Muhtar bile olamaz" denildi ama millet onu ve partisini iktidara getirdi, oyun kurucularının planları bozuldu ama CHP zihniyetinin seçtiği Ahmet Necdet Sezer, hükümetin birçok uygulama ve atamasını veto edip hükümeti çalışamaz duruma getirerek bir anlamda gizli darbe yaptı ve CHP bundan son derece haz aldı.